“არასოდეს დამიმალავს ჩემი არაერთმნიშვნელოვანი დამოკიდებელება მესამე პრეზიდენტის მიმართ და შეუძლებელიც კი გახლავთ, დღევანდელ რეალობაში ნომერ პირველი ქართველი პოლიტიკოსი ერთმნიშვნელოვნად შეაფასო მისი წარმატებებისა თუ წარუმატებლობის, მიღწევებისა და შეცდომების ფონზე. ჩემთვის უცნობია, სააკაშვილის გონებაში საიდან გაჩნდა ფრაზა – „საქართველოში უნდა გათენდეს!“, მაგრამ ვაღიარებ, რომ ასეთი მძლავრი იდეოლოგიური ბაზისი, სლოგანი, დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში არც ერთ პოლიტიკურ ძალას და პოლიტიკოსს არ გაუჟღერებია. ასევე უცნობია, როგორ მოახდენს სააკაშვილი ამ იდეის კულტივირებას, ხორცშესხმას და როგორ პოლიტიკურ ძალასთან. ცხადია, რომ მას გარკვეულ დისკომფორტს უქმნის ნაციონალური მოძრაობა, რომელიც გარდასულ დღეთა დიდებით ცხოვრობს, ხოლო მისი ლიდერები იმასაც ვერ ახერხებენ ,ახლებულად გაიაზრონ არსებული რეალობა. არ თმობენ პოლიტიკურ თანამდებობს და უფრო მეტიც – არ ახდენენ პარტიულ სელექციას. ამ ვითარებაში სააკაშვილი გრძნობს, რომ იმავე სახეებით დიადი გამარჯვებების მიღწევა შეუძლებელია და არც ხარკის გადახდას აპირებს მათთვის, პარტიულ სავარძლებზე საკუთარი პერსონების დაჭედების გამო. ამის ნათელი მაგალიათია „მე და ხალხი“. მაგრამ ეს მსჯელობის სხვა თემაა და ახლა არ განვავრცობ.
მოკლედ, იდეის დონეზე საქართველოში პოლიტიკური მოდის კანონმდებელი კვლავ სააკაშვილი აღმოჩნდა. ამ სლოგან, იდეას უამრავი კონკრეტიკა სჭირდება და განვრცობისთვის უდიდესი ძალისხმევა იქნება საჭირო. მაგრამ ეს არის უმნიშვნელოვანესი გამოწვევა ყველა პარტიისთვის, იმის მიუხედავად, რომელ ფრთაზე არიან ისინი განლაგებულნი.
მით უფრო, რომ 2012 წლის შემდეგ ჩატარებულმა ყველა არჩევნებმა ჩაიარა – ერთი დღის წესრიგით: ბიძინა ცუდია, სისხლიანი 9 წელი უარესი…
“ცუდი” არ არის იმპერატიული, სამართლებლივი და ერთმნიშვნელოვანი შეფასება. ვისთვის ცუდი ვისთვის კარგი… “ოლიგარქი” – მით უფრო… მანახეთ ათი ადამიანი, რომელიც უარს იტყოდა იყოს იმავე ქონებისა და შესაძლებლობების მფლობელი, რაც გააჩნია ივანიშვილს და თუ ფეხებზე არ ეკიდებათ “ოლიგარქი” კი არა ყველაზე სალანძღავი ეპითეტებითაც რომ ამკოთ… “სისხლიანი” კი სულაც არ არის ისეთი წითელი, რომ ახლანდელ სიშავესთან კონფლიქტში მოდიოდეს.
ამიტომ, თუ 2020 წლის არჩევნებისთვის ამ ეტაპზე ერთი უმთავრესი ფორმულა – იდეა, სლოგანი – „საქართველოში უნდა გათენდეს!“ გაჟღერებულია. ვნახოთ თუნდაც იდეის დონეზე რას დაუპირისპირებენ ამას სხვები და რა კონკრეტულ საქმეებს შემოგთავაზებენ – „ბიძინა ცუდია, სისხლიანი 9 წელი -უარესი“ გარდა. ისევ ეს ფორმულა იქნება ამ ქვეყნისთვის კიდევ ერთი, უკან გადადგმული ნაბიჯი.
პოლიტიკური ფორმულები: “ყველა ერთის წინააღმდეგ”, “ყველა ორის გარდა”, “ყველა პრორუსული პარტიების გარდა”, “ბიძინა ცუდია”, “მიშა გიჟია” და ა.შ. – არ მუშაობს რეალურად. არ მუშაობს პირველ რიგში იდეოლოგიური – პროგრამული მდგენელის გარეშე. დავაკვირდეთ, რამდენი ოპოზიციური პარტია აცხადებს ამთავაითვე, რომ იბრძვის გამარჯვებისთვის? თან, ერთია აცხადებს, რამდენს აქვს ამის რესურსი, როგორც ინტელექტუალური, ასევე ფინანსური? იმის იმედად ყოფნა, რომ ქვეყანაში გაუსაძლისი ვითარებაა და ხალხი არ მისცემს “ოცნებას“ ხმას, რაც “მე მომიტანს გამარჯვებას” – შარლატანობაა. დემოკრატიულ ქვეყნებში – განსაკუთრებით საქართველოში “მესამე ვადა” რომ გამორიცხულია – აბსურდული და გულუბრყვილო მსჯელობაა.
ახლა სხვა კუთხიდან შევხედოთ პროცესს და რიგითი ამომრჩევლის პოზიციიდან ასეთი ლოგიკაც განვიხილოთ: რა ხდება ახლა, დღეს? 1. მოშლილია სახელმწიფო ინსტიტუტები; 2. არის უმძიმესი ეკონომიკური და სოციალური ვითარება; 3. “მე” საქართველოს მოქალაქეს არ მაქვს პერსპექტივის და იმედის განცდა; ამ ყველაფერს აქვს მრავალი ფესვი მაგრამ ძირითადი მაინც ეს არის, რომელიც ერთობლიობაში კონვერტირდება ფორმულად – “ოცნება” (ბიძინა) ცუდია! რა შეიძლება მქონდეს ხვალ, თუ ხელისუფლებაში ბრუნდება ნაციონალური მოძრაობა? აქ სიღრმეებში ქექვას ამომრჩეველი არც კი ახდენს და პირდაპირ პასუხობს – იქნება გზები, მშენებლობები, წინსვლა – მაგრამ “მე” არ ვიქნები დაცული. ნებისმიერ დროს შესაძლოა, იძალადონ ჩემზე და ჩემი ფასი იქნება გროში. ამ შემთხვევაში არ მიდის პუნქტობრივად იმის ჩამოთვლა რა იყო კარგი და რა იყო ცუდი. აქ, განსჯისას პრიორიტეტია ორი რამ.. იყო კარგი, მაგრამ ცუდიც რომ იყო იმიტომ დამარცხდნენ. და მეორე – ამ ცუდის გამო კი არავინ მოგვიბოდიშა. ყველაზე მთავარი – ოპოზიცია, იმის გარდა, რომ ბიძინა ცუდია, არ მეუბნება – რა იქნება კარგი მისი დაბრუნების პირობებში. რას შეცვლის და რას მთავაზობს ახალს?
თავად რატომ არიან კარგნი და რატომ უნდა ვენდო მათ.? თუ რამე წამოსცდებათ შეთავაზების მხრივ, არც იმას მეუბნებიან, როგორ უნდა მიაღწიონ იმის განხორციელებას, რასაც მთავაზობენ.
მაშინ რა გვინდა და რა გვჭირდება პოლიტიკური ძალებისგან?
1. სახელმწიფოებრივი იდეა!
2. პრაგმატიზმი!
3. დარწმუნება – “მე ვარ კარგი!” (დააკვირდით ,იმაზე საუბარი კი არა – ის ცუდია, არამედ იმის მტკიცება რომ პოლიტიკური პარტია, რომელიც იბრძვის პარლამენტში მოსახვედრად, რატომ არის კარგი და რას მთავაზობს “მე” – სახელმწიფოს მოქალაქეს.)
4. “მე” საქართველოს მოქალაქეს მჭირდება კონტრაქტი პოლიტიკურ პარტიებთან, როგორც გარანტია. და ეს კონტრაქტი არ უნდა იყოს მონადირის მონათხრობი, რომელმაც ოდესღაც, ლომი შიშველი ხელით დაახრჩო და ახლა მზად არის დათავს ეჭიდავოს. იმავე კონტრაქტში მჭირდება დათქმა, რა ხდება თუ ამ კონტრაქტს არღვევს პოლიტიკური პარტია და აქ მოქმედებს მხოლოდ ორი ფორსმაჟორი – სტიქიური უბედურება და ომი. სხვა შემთხვევა არც კი განიხილება.
5. “მე” მჭირდება ჩემი, როგორც მოქალაქის და სახელმწიფოს წარმატების სინთეზირებული ფორმულა და არა იმის მორიგი ხილვა თუ როგორ დამასვამს გამარჯვებული თუ არსებული პოლიტიკური ძალა თავზე მორიგ დეგენერატს და იდიოტ ჩინოვნიკს, რომელსაც მხოლოდ ერთი საზრუნავი აქვს – პირადი კეთილდღეობა და კომფორტი.
ამჯერად აქ შევჩერდები, რადგანაც ესეც ბევრად მეჩვენება ჩვენი პოლიტიკური კლასისთვის, რომელიც ამ ხნის განმავლობაში მხოლოდ საკუთარ კეთილდღეობაზე ფიქრობს და ჩვენ მათთვის პირადი მიზნების რეალიზების ინსტრუმენტად ვიქეცით.
არ გააკეთებებ ამას? არ ექნებათ იდეა, არ შეცვლიან სტრატეგიას – გამარჯვების შემთხვევაშიც დამარცხდებიან, სულ რაღაც ოთხ წელიწადში. მაგრამ, ეს მარცხი იქნება მათთვის – მთელი პოლიტიკური კლასისთვის – ფატალური და ყველანი პოლიტიკურ მოუსავლეთში გადაინაცვლებენ”.
წერს გოჩა მირცხულავა საკუთარ ფეისბუკ გვერდზე.
